آرامگاه سعدی شیراز

با قدم گذاشتن به محوطه سعدیه، دنیای دیگری را تجربه می‌ کنید؛ دنیایی که از شعر و ادب پارسی با شما سخن می‌ گوید و پندها و نصیحت‌ های سعدی را برایتان بازگو می‌ کند.

با عبور از درِ ورودی، ستون‌ های برافراشته مقبره، پیش رویتان قرار می‌ گیرند و شکوه و صلابت خاصی را به نمایش می‌ گذارند. این مقبره آن قدر ارزشمند و زیباست که نامش از تاریخ 18 آذر ماه سال 1354 در فهرست آثار ملی ایران قرار دارد و سکه‌ های پانصد ریالی برنزی جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۸۷ و اسکناس‌ های یکصد هزار ریالی از سال ۱۳۸۹ به نقش آرامگاه سعدی مزین شده‌اند.سعدی که بود؟

ابومحمّد مُشرف‌ الدین مُصلح بن عبدالله بن مشرّف، متخلص به سعدی، شاعر و نویسنده پارسی گوی ایرانی است که در سال 606 هجری قمری چشم به جهان گشوده و در سال 690 هجری قمری از دنیا رفته است. او درنظامیه بغداد تحصیل کرد که در آن زمان، مهم‌ ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام به شمار می‌ آمد و علمای بزرگی در آن به تدریس مشغول بودند. وی پس از اتمام تحصیلات به مناطق مختلفی سفر کرد و شغل واعظی را برای خود برگزید. سعدی، 30 سال را در جهانگردی گذراند و سپس به شیراز آمد و در همین شهر، درگذشت.

این شاعر بزرگ، تاثیر انکارناپذیری بر زبان فارسی داشته و شباهت قابل‌ توجهی بین زبان فارسی امروزی و زبان سعدی به چشم می خورد.