امامزاده محمدبن حَنفیه( امامزاده قل‌قلی یا غلتان )

 امامزاده محمد بن حَنفیه ( امامزاده قل‌قلی یا غلتان )

نام اصلی‌اش «محمد بن حَنفیه» است؛ اما مردم محلی آن را «امامزاده قل‌قلی» یا «غلتان» نامیده‌اند، حکایت این نام هم در روایت برخی مردم ریشه دارد که معتقدند برای حاجت گرفتن باید مسیری را غلتان طی کرد.

امامزاده حنفیه یا قل‌قلی را درراه قزوین - گیلان می‌توان یافت، در 15 کیلومتری شهر «لوشان» و در روستای مرتفع «بیورزن». آرامگاه این امامزاده را در ارتفاع 1045 متری ساخته‌اند. سنگ بنای آن در زمان آل‌ بویه گذاشته شد و درهر دوره، این بنا را به نحوی بازسازی کرده‌اند؛ اما ساختمان تاریخی امامزاده درزلزله‌ ی رودبار سال 1368 کاملا فرو ریخت و دوباره ساخته شد. حالا شکل آن شبیه بیشترامامزاده‌هایی است که در شمال کشوردیده می‌شود، ساختمانی آجری و مکعبی‌شکل با درها و پنجره‌های فلزی سبز رنگ و گنبد و مناره‌هایی طلایی.

امامزاده محمد بن حَنفیه , امامزاده قل‌قلی یا غلتان , آرامگاه امامزاده محمد بن حَنفیه

امامزاده حنفیه را بیشتر، مردم محلی و گیلک‌ها می‌شناسند؛ ولی با همان نام «قل‌قلی». هر سال هم جمعیت زیادی به‌ مناسبت رحلت رسول اکرم (ص) برای زیارت به این امامزاده می‌آیند، خیلی‌ها هم این باوررا دارند که برای گرفتن حاجت‌ شان باید در این امامزاده غلت بزنند.

اندک اطلاعات مربوط به این امامزاده را می‌توان در پورتال استانداری گیلان رودبار پیدا کرد، البته نه با نام امامزاده قل‌قلی یا غلتان، بلکه با همان نام محمد بن حنفیه؛ ولی همین‌ نام عجیب محلی‌اش است که تا به حال توجه خیلی‌ها را جلب کرده و حتی به آن مکان کشانده است، نامی که از روایت‌های دهان به دهان مردم باقی مانده و ظاهرا هم هیچ سند مکتوب و مستندی که تأییدکننده‌ی رفتارمردم در این امامزاده برای گرفتن حاجت‌ شان باشد، وجود ندارد.

روایت است به این دلیل، این امامزاده را قل‌قلی می‌نامند که در زمان حیات حنفیه، ایشان داخل چاه می‌افتد یا شاید به چاه انداخته می‌شود، اسب ایشان طناب را داخل چاه می‌اندازد و با غلتیدن، محمد بن حنفیه را بیرون می‌آورد. نقل دیگری هم وجود دارد؛ بین یکی ازامامزادگان و کفاردرگیری می‌شود و در محلی که به شهید گاه معروف است، به ایشان (محمد بن حنفیه) ضربه وارد می‌شود و از اسب می‌افتد و به حالت غلتان از آن مکان به محل دفن کنونی‌اش می‌رسد و به شهادت می‌رسد. برای همین سال‌ها است مردمی که به این امامزاده می‌آیند، طبق همین روایت‌ها، مسیری را غلت می‌زنند تا حاجت بگیرند.

آن‌ها جلوی ورودی اما‌مزاده دراز می‌کشند، نیت می‌کنند و سپس غلت می‌زنند واز پله‌ها پایین می‌روند، همان‌طورهم غلت‌زنان به سرجای اول‌ شان برمی‌گردند و معتقدند اگر در این غلت زدن آسیب نبینند، حاجت خود را می‌گیرند.

البته معلوم نیست سازمان اوقاف که متولی امامزاده‌ها در کشوراست، آیا تا به حال برای بررسی این روایت‌ها و وجود مستنداتی که تأیید کننده‌ی باور مردم باشد، اقدامی انجام داده است یا خیر؟