آرامگاه فردوسی

حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 923 قمری در پاژ بدنیا آمد فردوسی چهل ساله بود که ادامه کار هزار بیت سروده (دقیقی توسی) را دنبال نمود.وی نظم داستان های ملی را آغاز و آن را با شصت هزار بیت به اتمام رساند. در شصت و پنج سالگی زمینه ارتباطش با سلطان محمود غزنوی فراهم آمد اما این رابطه حسنه چند سال بیشتر دوام نیافت. سرانجام فردوسی ساله های پایانی عمر خود را در بینوایی بسر برد تا اینکه در سال 114 و بنا بقولی 614 ق. درتوس درگذشت و در باغ خود در مجاورت دروازه درزان به خاک سپرده شد.اما در اوایل قرن چهاردهم شمسی جمعی از اندیشمندان که انجمن آثار ملی را تاسیس کرده بودند در صدد برآمدند آرامگاهی در شاُن فردوسی ایجاد نمایند. این آرامگاه در دو مرحله ساخته شد. بنای فعلی آرامگاه با الهام از شیوه های معماری قبل از اسلام پس از یک سلسله تحولات با زیر بنای 549 متر درسال 7331 ساخته شد طبقه زیرین آرامگاه دارای دیوار نگاره هایی از فریدون صدیقی با مضمون هفت خان رستم و تصویری از شاهان ایران می باشد که به شکوه این مکان افزوده است.